ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ … 36 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Ενώ σε όλες τις επαρχιακές πόλεις της Ελλάδος η επέτειος του Πολυτεχνείου γιορτάστηκε και με ιδιαίτερη λαμπρότητα και ποικίλες εκδηλώσεις, η Καστοριά -ως συνήθως-, αποτέλεσε την εξαίρεση. Οι εκδηλώσεις ήταν ανύπαρκτες έως μηδαμινές, η κάλυψη από τα τοπικά ΜΜΕ υποτονική, δεν προκάλεσαν κανένα ενδιαφέρον, οφθαλμοφανής η απουσία Αρχών και παραγόντων. Την ευθύνη γι’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι συμπλέει με αυτό που έχει καθιερωθεί εδώ και 35 χρόνια στη συνείδηση του λαού, την επίσημη γραμμή της εκάστοτε κυβέρνησης και των κοινοβουλευτικών κομμάτων, δεν την επιρρίπτω στη λεγόμενη «συντηρητική» πολιτική παράταξη. Την καταλογίζω στους τοπικούς λεγόμενους αριστερούς, προοδευτικούς «συντρόφους» και «συντρόφισσες», στους σοσιαλδημοκράτες, που σήμερα είναι Κυβέρνηση, που ποτέ σε θέματα Δημοκρατίας, ηρωικών αγώνων και εθνικοπατριωτικής έξαρσης, όπως π.χ. για την Εθνική ΕΑΜική Αντίσταση, δεν έδειξαν στην πράξη στοιχειώδες ενδιαφέρον και ευαισθησία. Προσωπικά, ποτέ δεν θα τοποθετηθώ διαφορετικά από την μέχρι τώρα δημοκρατική μου πορεία, ούτε θα ελαττώσω τις αγωνιστικές μου διαθέσεις, ανεξαρτήτως κόστους.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Κατά τη διάρκεια της Απριλιανής δικτατορίας, οι σπουδαστές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου ανέπτυξαν έντονη αντιδικτατορική δράση, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η κατάληψη του ιδρύματος την 15^η Νοεμβρίου 1973. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε εντυπωσιακές αντιδικτατορικές κινητοποιήσεις των φοιτητών και του λαού της Αθήνας, τόσο γύρω από τον χώρο του Πολυτεχνείου, όσο και σε άλλα σημεία της Πρωτεύουσας. Τελικά, ο δικτάτωρ Παπαδόπουλος για να προλάβει μεγαλύτερης έκτασης γεγονότα διέταξε την αστυνομία και δυνάμεις τεθωρακισμένων του στρατού να αντιμετωπίσουν δυναμικά και με τη βία των όπλων τας εναντίον της εκδηλώσεις. Τη νύχτα της 17 προς 18 Νοεμβρίου, ένα τεθωρακισμένο άρμα παραβίασε την κεντρική πύλη του ιδρύματος και μπήκε στον περίβολο χώρο, διευκολύνοντας έτσι την είσοδο των αστυνομικών.

Ο θλιβερός απολογισμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ήταν πολλοί νεκροί και τραυματίες. Μετά την καταστολή εξαπολύθηκε ένα κύμα πρωτοφανούς σε ένταση τρομοκρατίας, διώξεων, συλλήψεων, βασανισμών. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήταν η απαρχή που οδήγησε στην κατάρρευση της δικτατορίας. Γι’ αυτό και η 17^η Νοεμβρίου καθιερώθηκε ως επέτειος και γιορτάζεται κάθε χρόνο με λαϊκή συμμετοχή και πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία.

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ - ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΘΑ ΖΕΙ ΣΤΙΣ ΑΓΡΥΠΝΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ

Σε μια περίοδο γενικευμένης σήψης και παρακμής, όπου πατροπαράδοτες αξίες με τις οποίες γαλουχηθήκαμε άλλοτε τσαλαπατιούνται και πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων, οι άγρυπνες συνειδήσεις γυρίζουν 33 χρόνια πίσω.

Έτσι για όσον καιρό θα αρθρογραφώ, δεν θα πάψω να περιγράφω την εξέγερση του Πολυτεχνείου και να αναφέρομαι με έμφαση στον αιματηρό αγώνα των φοιτητών κατά του τυραννικού και απολυταρχικού καθεστώτος των συνταγματαρχών που κατέλαβαν την εξουσία με την απάτη – Σχέδιο Προμηθεύς – ανατρέποντας τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας και οδηγώντας την Ελλάδα σε έναν πολιτικό και πνευματικό σκοταδισμό.

Σχετικά με τον εορτασμό, είναι ανιαρό να ξαναλέμε τα ίδια κάθε χρόνο. Οι επετειακές εκδηλώσεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να πάψουν να έχουν την σημερινή τους μορφή. Οι Αθηναίοι και οι Θεσσαλονικείς τρέμουν με την ιδέα ότι θα έχουν αιματηρά επεισόδια και φωτιές έξω από τα σπίτια τους. και ιδίως οι δύσμοιροι καταστηματάρχες.

Κανείς δεν έχει αντίρρηση να τιμάται αυτή η επέτειος με τις ανάλογες εκδηλώσεις, από όλους όσοι θα πρέπει να την τιμούν. Αλλά, όχι να αποτελεί ευκαιρία για «πολεμικές» συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης που για τρεις μέρες καταλύεται η έννομη τάξη και γίνονται πεδίο μάχης, πυρπολήσεων δημοσίων κτιρίων, καταστροφών καταστημάτων και άλλων ασχημιών. Δεν είναι τρόπος αυτός εορτασμού μιας επετείου. Θα της ταίριαζε μία σεμνή τελετή και μόνον.

Τι είδους ιστορική αναφορά στο γεγονός είναι αυτή, όταν σπιλώνεται με πράξεις βίας και βάρβαρης συμπεριφοράς, ανάξιας του πολιτιστικού επιπέδου της Ελλάδος;

Το σωστό θα ήταν να αλλάξει επί τέλους ο χαρακτήρας του εορτασμού. Να γίνει λιτότερος και σεμνότερος, χωρίς πορείες, ακρότητες, φανατισμούς και κομματικές «φιέστες». Διότι απλούστατα δεν έχουν νόημα ούτε οι «καταλήψεις» ούτε οι πορείες, ούτε οι εμπρησμοί, ούτε οι επιθέσεις κατά των οργάνων της τάξης και οι «μάχες» σώμα με σώμα Αστυνομικών και αναρχικών, που κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου μεταβάλλουν την Αθήνα και Θεσσαλονίκη σε αναρχούμενες και πυρπολούμενες πόλεις.

Λάθος βαρύ για τους οργανωτές και για όλον τον πολιτικό κόσμο, να ανέχονται αυτή την κατάσταση. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, γιατί αυτή η υπόθεση του Πολυτεχνείου να γίνεται πάντοτε – εδώ και τριάντα χρόνια – αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης μόνον της Αριστεράς; Η 17 Νοεμβρίου πρέπει να είναι ημέρα περισυλλογής και προβληματισμού. Τα άλλα όλα αποτελούν προσχήματα για να διαιωνίζεται το πεζοδρόμιο, η σύγχυση, η αναρχία και η «Δημοκρατική και προοδευτική ασυδοσία». 

17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ημέρα μνήμης του Πολυτεχνείου

Οι δημοκρατικοί Έλληνες και Ελληνίδες όλων των πολιτικών παρατάξεων, από την άκρα Δεξιά έως την άκρα Αριστερά, – πλην νεοναζί και χουντικών –, τιμούν σήμερα το Πολυτεχνείο, το κορυφαίο γεγονός της αντιδικτατορικής Αντίστασης του λαού μας που ο ξεσηκωμός της νεολαίας μας για Παιδεία, Ελευθερία και Δημοκρατία, το ανέδειξε ως σύμβολο, ως σημείο αναφοράς της νεότερης ιστορίας μας.

Καταθέτουμε σήμερα για άλλη μια χρονιά τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη στους εξεγερθέντες που έδωσαν το πατριωτικό – δημοκρατικό παρόν και τη ζωή τους, για τα ιδανικά της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, Εθνικής Πολιτικής Κοινωνικής.

Επίσης, υποκλινόμαστε και στη μνήμη όλων εκείνων που πιστοί στις αιώνιες αξίες της Ελληνικής Φυλής έπεσαν από τα πυρά των στρατιωτικών και αστυνομικών μονάδων του στυγνού δικτατορικού καθεστώτος[1].

Το γεγονός ότι μερικοί επώνυμοι που πήραν μέρος στην εξέγερση του πολυτεχνείου και εξαργύρωσαν αυτήν την συμμετοχή τους με ηθικές και υλικές απολαβές, με βουλευτικά, Υπουργικά και άλλα Δημόσια Αξιώματα, δεν μπορεί να μαυρίσει, την προσφορά των χιλιάδων ανωνύμων, των ανθρώπων του λαού.

 

ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ

---

[1] Κατά ηλεγμένες πληροφορίες οι νεκροί του πολυτεχνείου ανήλθαν στους 18 και οι τραυματίες στους 1.103.

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Α Π Ο Κ Α Λ Υ Π Τ Ω

Φέρνω στο φως της δημοσιότητος, κάνω γνωστό στους αναγνώστες της «Νέας Καστοριάς», ορισμένα γεγονότα που για 30 περίπου χρόνια έμεναν αφανέρωτα.

Μόλις τελευταία, στην επέτειο του Πολυτεχνείου οι Στέφανος Τζουμάκας, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Γ.Α. Μαγκάκης και άλλοι επώνυμοι αριστεροί θυμήθηκαν ότι και ο Καραμανλής, ο σημερινός πρωθυπουργός πιτσιρίκος 16 χρονών, ήταν στο Πολυτεχνείο, ο Μεϊμαράκης και ο Λιάπης στην εξέγερση της Νομικής Σχολής και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος ότι η πρόεδρος της Βουλής Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη ρίσκαρε, μεταφέροντας μηνύματα των φυλακισμένων στον Κορυδαλλό αντιστασιακών, όπως του Γ.Α. Μαγκάκη, του Νίκου Κωνσταντόπουλου κ.ά., με κίνδυνο να έχει περιπέτειες με τους πραξικοπηματίες.

Δεν επακολούθησε δημόσια διάψευση των πιο πάνω ισχυρισμών από καμμιά πλευρά και γι’ αυτό δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφισβητήσουμε την αλήθεια και την ορθότητα των δηλώσεων. Δυσανασχετούμε όμως, θυμώνουμε και εκφράζουμε την έντονη δυσαρέσκειά μας και έχουμε πολλές απορίες γιατί τα θυμήθηκαν με χρονική καθυστέρηση τριών δεκαετιών; Καθυστερημένη κρίση συνειδήσεως και ειλικρίνειας; Ασφαλώς όχι.

Το ερώτημα είναι: Γιατί ενώ βίωσαν τα γεγονότα και ήξεραν την αλήθεια τα απέκρυπταν επί τόσα χρόνια; Και όχι μόνο τα απέκρυπταν, αλλά κατηγορούσαν σύσσωμη την παράταξη της Δεξιάς, ως παρακράτος και χούντα; Μέχρι τώρα όχι μόνον μονοπωλούσαν οι γνωστές παρέες τη Νομική, το Πολυτεχνείο και την αντίσταση κατά της χούντας, αλλά πολλοί από τους δεκάδες επώνυμους που συμμετείχαν στην εξέγερση – ευτυχώς όχι όλοι – ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΑΝ με πολιτικά αξιώματα και άλλα προνόμια, την αντιστασιακή τους δράση όλα αυτά τα χρόνια εκείνη την πράγματι ηρωϊκή συμμετοχή.

Ένα δείγμα που χαρακτηρίζει πρόσωπα και χαρακτήρες είναι και η ειδοποιός διαφορά μεταξύ ωφεμιλιστών και ιδεαλιστών κάτι που μετράει αρνητικά σε βάρος όλων αυτών που μέχρι χθες είχαν ασθενή μνήμη. Οι «Δεξιοί» σπουδασταί της Νομικής και του Πολυτεχνείου που ανέπτυξαν έντονη αντιδικτατορική δράση κατά τη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας, με αποκορύφωμα την κατάληψη του Ιδρύματος την 15^η Νοεμβρίου 1973, δεν ζήτησαν θέσεις και αμοιβές λόγω αντιστασιακής δράσης. Αναδείχθηκαν πολιτικά και κοινωνικά μόνοι τους και με την προσωπική τους αξία.

Το κείμενο αυτό ας αποτελέσει και ένα μήνυμα, μιά συμβουλή σε κάθε κακόπιστο αρνητή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που προσπαθεί με τη διαγραφή της αλήθειας να μετατοπίσει την έννοια και την βαρύτητα των γεγονότων και ειδικά τον νεοναζί βρυκόλακα του αμαρτωλού παρελθόντος Β.Κ. 

Η ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Η φαυλοκρατία κυρίως στην άσκηση της διακυβέρνησης και της πολιτικής φθείρει αθεράπευτα τους θεσμούς, τα ήθη και τη λαϊκή εμπιστοσύνη.

Η έλλειψη χρηστότητας κατά την άσκηση της δημόσιας εξουσίας βλάπτει τη χώρα και οδηγεί στην πολιτική, κοινωνική και ηθική εξαχρείωση. Ένα από τα δεκάδες κρούσματα λαϊκισμού και φαυλοκρατίας των πολιτικών και αδιαφορίας προς την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, είναι η αναγγελία της κατασκευής του νέου γηπέδου της ΠΑΕ Λάρισας. Παρά την ύπαρξη ενός σταδίου, του Αλκαζάρ, που φτάνει και περισσεύει για μια πόλη σαν τη Λάρισα, το ΥΠΕΧΩΔΕ συμφώνησε να κατασκευαστεί και ένα δεύτερο στάδιο. Σε μια πόλη που δεν μπορεί να συγκεντρώσει (στην καλύτερη περίπτωση) πάνω από 8.000 – 10.000 φιλάθλους σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.

Αντί να ντρέπονται που οι αγώνες γίνονται σε άδεια γήπεδα και χωρίς την παρουσία αντιπάλων φιλάθλων, φτιάχνουν και άλλα στάδια… για να βανδαλίζουν (όχι μόνο αυτά αλλά και γειτονιές ολόκληρες) οι γνωστοί άγνωστοι και από την άλλη, η Αρχή Προστασίας Προσωπικών δεδομένων να απαγορεύει να εγκατασταθούν κάμερες που θα περιόριζαν το κακό. Και οι προπαγανδιστές των ανθρωπίνων και ατομικών δικαιωμάτων να φροντίζουν ουσιαστικά για την προστασία αυτών των αλητών, με το απίθανο επιχείρημα ότι οι κάμερες παραβιάζουν την ιδιωτική μας ζωή. Για ποια ιδιωτική ζωή σε δημόσιο χώρο συζητούν; Δεν καταλαβαίνουν την αντίφαση;

Σκέφθηκε άραγε κανείς από τους πολιτικούς μας να κάνει π.χ. ένα μουσείο ή ένα πνευματικό κέντρο αντί για ένα γήπεδο; Η Καστοριά στερείται πνευματικού κέντρου, απαραίτητου και απόλυτα αναγκαίου για τους Καστοριανούς. Έτσι, οι πολιτικοί προτιμούν να ασχολούνται με την κατασκευή ενός σταδίου για μια ΠΑΕ. Αν μάλιστα έχουν την ευχέρεια να βοηθήσουν να κατασκευαστούν δύο, ένα για μια μεγάλη ομάδα των Αθηνών που είναι οπαδοί και ένα για την ομάδα της περιφερείας τους, τόσο το καλύτερο για εκείνους και την υστεροφημία τους. και τόσο το χειρότερο για όλους εμάς που παραμένουμε απαθείς θεατές και χρηματοδότες καθ’ όλα άχρηστων σταδίων.

Η ομοφωνία όλων των κομμάτων όταν πρόκειται να αποφανθούν για κάποια ευνοϊκή ρύθμιση ή σκανδαλώδη οικονομική ρύθμιση ή την κατασκευή γηπέδου ΠΑΕ είναι θαυμαστή. Αν όμως αυτή η ομοψυχία ίσχυε σε άλλα περισσότερο σημαντικά ζητήματα, ασφαλώς η κοινωνία μας θα ήταν καλύτερη. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία για τους αποφασίζοντες πολιτικούς. Σημασία έχουν οι ψήφοι του «λαού των ομάδων». Σημασία έχει η πριμοδότηση επιχειρηματιών που διευκολύνονται να δημιουργήσουν επικερδέστατες επιχειρήσεις, απλά επειδή είναι πρόεδροι ΠΑΕ (Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες) και έχουν «λαό» με το μέρος τους.