Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Α Π Ο Κ Λ Ε Ι Σ Τ Ι Κ Ο - ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ - ΕΝΑΣ ΑΜΕΤΡΟΕΠΗΣ ΚΑΙ ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΕΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ

Κατά πολλούς υπήρξε μέλος της ΚΝΕ – ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ –, σίγουρα όμως, ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής κίνησης Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης[1].
Θεωρείται πολιτικός που ξεχωρίζει για την αμετροέπειά του, που δεν έχει μέτρο στα λόγια του, που χαρακτηρίζεται για τις μεγαλοστομίες και υπερβολές του, ένας πολιτικός που υπερβαίνει τα όρια του μέτρου και τα συνήθη και επιτρεπτά όρια της πολιτικής συμπεριφοράς. Πλέον της αμετροέπειας, στον πολιτικό τομέα δράσης ξεχωρίζει για τον χαμαιλεοντισμό του, την προσαρμογή των ιδεών, των αρχών και των πεποιθήσεων στο εκάστοτε πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον σύμφωνα με τα συμφέροντά του, χωρίς ποτέ να έχει ειλικρινή και σταθερή πολιτική τοποθέτηση.
Θεωρείται ένας πολιτικός καριερίστας. Αδιάψευστο στοιχείο η μαρτυρία του ευπατρίδη δημοσιογράφου, ιστορικού και συγγραφέα Τάσσου Βουρνά, ο οποίος στο ιστορικό του πόνημα «Η διάσπαση του Κ.Κ.Ε.», εκδόσεις αδελφών Τολίδη 1983 και στις σελίδες 74 και 75, αναφερόμενος στον Θεόδωρο Πάγκαλο, γράφει τα εξής:   
«Η ολομέλεια αυτή είχεν αποκληθεί ευρεία και τούτο γιατί με απόφαση της πλειοψηφίας του Π.Γ. είχαν προσκληθεί και μετείχαν σαν παρατηρητές μερικές δεκάδες στελέχη από τις Οργανώσεις των πολιτικών προσφύγων στις ανατολικές χώρες, καθώς και από τις Οργανώσεις του ΚΚΕ στους Έλληνες μετανάστες και φοιτητές στη Δυτική Ευρώπη. Τα κριτήρια επιλογής αυτών των «παρατηρητών» ήταν απόλυτα παραταξιακά ώστε να δημιουργηθεί το απαιτούμενο κλίμα της «κατακραυγής» κατά των διαφωνούντων προς τη γραμμή Κολιγιάννη μέσα στην «Ολομέλεια». Παρ’ όλα αυτά, παρά την αυστηρή επιλογή, το σχετικό «κόσκινο» λάθεψε σε ορισμένους από τους προσκεκλημένους οι οποίοι, αντίθετα από τις προσδοκίες των οργανωτών αυτής της συνωμοσίας, εκδηλώθηκαν ανοιχτά με τις ομιλίες τους κατά των επιδιώξεων της ομάδας Κολιγιάννη. Ας σημειώσουμε μάλιστα πως μεταξύ αυτών των ορισμένων ήταν και ο Θόδωρος Πάγκαλος σημερινός υφυπουργός Εμπορίου».



[1] Σ.Σ. ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΔΟΜΗ, ΤΟΜΟΣ 22, σελίδα 482.

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΒΑΡΑΘΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ο Λαϊκισμός της «αλλαγής» και η εξεγερτική συνθηματολογία υπέρ του «τρίτου δρόμου» προς τον ψευτοσοσιαλισμό του Πα.Σο.Κ. οδήγησαν, τελικά, την Ελλάδα στην γενική κατάρρευση και την εξαθλίωση στην λεωφόρο της εξαθλίωσης. Σήμερα ένας  στους πέντε Έλληνες ζει υπό το  όριο της φτώχειας, ήδη, από το 2009, ανακοίνωσε η στατιστική αρχή (ΕΛΣTΑΤ). Η «αλλαγή» κυριάρχησε. Το Πα.Σο.Κ  κυβέρνησε 21 χρόνια ως πράσινο και 9 ως μπλε η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Κορυφώθηκαν: Οι πλασματικές υπερωρίες, που καταβάλλονται χωρίς εργασία (!). Οι υπεράριθμοι, που αμείβονται για εργασία που δεν χρειάζεται (!). Οι κάθε λογής επιδοματούχοι, που διευρύνουν τα ελλείμματα (!). Η διαφθορά στην Ελλάδα στο αποκορύφωμά της! Το κράτος μόλις πρόσφατα ανακαταδικάσθηκε γιατί απατηλά εμφάνισε ως γεωργικές αποζημιώσεις, επιδοτήσεις απαγορευμένες και ψηφοθηρικές. Κληθήκαμε να επιστρέψουμε (επί πλέον) 425 εκ. €. Συνοπτικά: Αναδείξαμε κράτος απατεώνα, με πολίτες, καθ’ ομοίωσή του και φυγόπονους (!!!).

Η αναισχυντία έκδηλη, η κατάρρευση ραγδαία: Αλλοδαπός επενδυτής σημαίνει φυσιογνωμία μυθική. Ουδείς επενδύει σε άτιμο κράτος. Φεύγουν τρέχοντας (και) οι ημεδαποί, και οι καταναλωτές. Χιλιάδες επιχειρήσεις μετεγκαθίστανται σε Μάλτα, Βουλγαρία, Σερβία, Τουρκία κ.ο.κ. Στην Ελλάδα μένουν «κουφάρια». Οι παραμεθόριοι ψωνίζουν εκείθεν των συνόρων. Γέμισαν οι δρόμοι ζητιάνους. Ατέλειωτες οι ουρές στα συσσίτια της Εκκλησίας κλπ. Εκεί μας κατάντησαν τα δύο κόμματα εξουσίας, το Πα.Σο.Κ. και η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Ως αρθρογράφος έχω να επισημάνω και τα εξής: Η όποια σωτηρία της χώρας δεν έρχεται μόνον από τις κυβερνήσεις, αλλά και από τον λαό που εκλέγει τις κυβερνήσεις του.  Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο ρόλος των κυβερνήσεων δεν είναι ο πρωτεύων. Η πολιτική πρέπει να είναι βαθειά ηθική. Το παν δεν είναι η οικονομία. Όπως γράφει ο Πλάτων στον «Γοργία», σκοπός της πολιτικής είναι το «ως βελτίους γίγνεσθαι» τους πολίτας. Να κάνει τους πολίτες όσο γίνεται καλύτερους και για όσο γίνεται μεγαλύτερο χρόνο.
Καμιά κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί, αν οι άνθρωποι που την συγκροτούν δεν έχουν ορισμένα ηθικά προσόντα, τα οποία δεν αντικαθίστανται ούτε από την τεχνική ούτε από τους πολιτικούς μηχανισμούς. Ένα κράτος δεν μπορεί να είναι καλύτερο από τους πολίτες του. Πρέπει οι πολίτες να είμαστε ή να γίνουμε καλοί, για να έχουμε καλό κράτος. Και σ’ αυτό έγκειται η τεράστια παιδαγωγική αποστολή της οικογένειας και του σχολείου. Πρέπει να προσφέρουν στην κοινωνία νέους πολίτες με ακέραιο ηθικό χαρακτήρα. Αυτό όμως δεν γίνεται με τα λόγια, γίνεται με την προβολή του καλού παραδείγματος που είναι η ευγλωττοτέρα των γλωσσών. Δυστυχώς, στον παρόντα καιρό τόσο η οικογένεια όσο και το σχολείο σε πιο μεγάλο βαθμό δεν προβάλλουν πρότυπα. Με τη συμβολή και της τηλοψίας και των εκατοντάδων «νεανικών» εντύπων, προβάλλονται αντιπρότυπα.
Πάμπολλοι νέοι δεν χαλάνε , αφού μπουν στον κοινωνικό στίβο· μπαίνουν χαλασμένοι. Έχουν ήδη εμβολιασθεί με τους ιούς του αρριβισμού, του αμοραλισμού και του χωρίς όρια οππορτουνισμού. Συνεπώς, η χώρα μας δεν πρόκειται να σωθεί από τους ολίγους ή πολλούς διεφθαρμένους πολιτικούς. Η σωτηρία θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο αυτός ο λαός , θα εξακολουθήσει να προδίδει τον εαυτό του. Είναι ντροπή μια χώρα την οποία η φύση έχει προικίσει «μ’ όλα τα κάλλη οπούχει», όπως λέει ο Σολωμός, να έχει καταντήσει ψωμοζήτης της Ευρώπης.
Οι πολιτικοί μας, που είναι έργο δικό μας, αφού εμείς τους ψηφίζουμε, ό,τι μπορούσαν (καλό ή κακό), το έκαναν. Έφθασαν στο έσχατο όριο της ανικανότητάς τους και γι’ αυτό μας οδήγησαν στην καταστροφή. Αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Τώρα είναι η σειρά του λαού να μιλήσει. Όχι με λόγια, με έργα.

Αν θέλουμε, λοιπόν, αυθεντική και όχι κατ’ επίφασιν δημοκρατία, αν θέλουμε ανόρθωση της οικονομίας, αν θέλουμε υγεία, Δικαιοσύνη και ευημερία, αν θέλουμε να αποτρέψουμε τον αφανισμό μας, αν θέλουμε ανόρθωση της παιδείας, αν θέλουμε εμπέδωση του αισθήματος ασφαλείας, πρέπει να διώξουμε από τη ζωή μας όλους τους φαύλους και καριερίστες πολιτικούς που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. 

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ

Υποχρέωση της Δημοσιογραφίας και του Δημοσιογράφου, που πηγάζει από τη συνείδηση, την κοινωνία και τον ηθικό νόμο, είναι πρωτίστως η αντικειμενικότητα, η αμεροληψία, η προάσπιση της εθνικής, πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας και ο καταγγελτικός λόγος για πράξεις, παραλείψεις και γεγονότα της εξουσίας που βλάπτουν το δημόσιο συμφέρον.
Επί πλέον, η έντιμη δημοσιογραφία, αυτή τέλος πάντων που απέμεινε, σ’ αυτόν τον τόπο, πρέπει να απευθύνει εκκλήσεις στους κυβερνώντες και τους πολιτικούς όλων των κομμάτων να συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα της κατάστασης και να αρθούν υπεράνω των αδυναμιών και των συμφερόντων τους. Διότι, υπέρτατος νόμος τώρα πλέον είναι η σωτηρία της πατρίδας απ’ ό,τι απέμεινε. Η πολιτική μας όμως ηγεσία, δεν φαίνεται να εμφορείται από αυτή την αντίληψη.

Δυστυχώς δεν συνετίζεται. 

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΥ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Το ξεκίνημά μου στην έντυπη δημοσιογραφία, χρονολογείται από το 1956 με γραπτά κείμενα που δημοσίευσα το πρώτον στη «Νέα Καστοριά», με περιεχόμενο ιστορικό. Στη συνέχεια ασχολήθηκα με θέματα ιδιαίτερου Εθνικού, θρησκευτικού, ηθοπλαστικού, πολιτικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος. Τον τελευταίο καιρό που η Ελλάδα βιώνει τη μεγαλύτερη εθνική, οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση, αλλά και κρίση Αρχών και Αξιών, κρίση στην ιστορία της, με επώδυνα για το λαό της μέτρα και, λόγω της πολιτικής, κοινωνικής και ηθικής σήψης, επίσης λόγω της πολιτικής διαφθοράς και της απαξίωσης θεσμών και αξιών, τα περισσότερα από τα άρθρα μου έχουν ως επίκεντρο την πολιτική αρθρογραφία, με κεντρικά θέματα τη στηλίτευση του πολιτικού συστήματος και ιδία των πολιτικών, που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα και στο χάος. Σε όλες τις περιπτώσεις είμαι μάρτυρας στη γένεση των γεγονότων αυτών και τα καταγράφω με την κατά το δυνατόν ανθρώπινη αντικειμενικότητα και ευθύνη. Στην πολιτική μου αρθρογραφία επιχειρώ κυρίως την αξιολόγηση των γεγονότων, και η κρίση, τα συμπεράσματα, οι προβλέψεις, η θαρρετή και αιχμηρή – πολλές φορές – γνώμη μου, είναι τα κύρια συστατικά αυτής της πολιτικής μου αρθρογραφίας.
Το είδος αυτό της αρθρογραφίας, παραχωρεί τη θέση του στην «πολιτική ανάλυση», η οποία πράγματι παρέχει στον αναγνώστη σφαιρική θεώρηση και εικόνα των πολιτικών μας πραγμάτων εθνικών και τοπικών.
Ενημερώνω τον αναγνώστη και του προκαλώ νοητικά και ψυχικά ερεθίσματα. Τον πληροφορώ και τον καθοδηγώ. Τον καθιστώ γνώστη των γεγονότων και των δρώμενων, τον προβληματίζω, αλλά και μέτοχο.
Αυτό το είδος της μαχητικής πολιτικής αρθρογραφίας επέλεξα, είδος εν ανεπαρκεία σήμερα, γνωρίζοντας ότι η επιλογή αυτή είναι κοπιώδης, επικίνδυνη και έχει κόστος, γιατί αντιμάχεται και εκφράζει την αντίθεσή της σε πολλά και ποικίλα κατεστημένα συμφέροντα.
Ο Θεόφραστος Ρενωντό, τον 17ο αιώνα έγραψε για τον δημοσιογράφο το εξής: «Αυτό που έγραψα σήμερα θα αντέχει αύριο;». Έχω την ακράδαντη πεποίθηση πως τα κείμενά μου θα αντέξουν στον χρόνο, ανεξάρτητα από το γεγονός πως η διεφθαρμένη εξουσία αδιαφορεί δεν τα καθιστά ευρύτερα γνωστά, αλλά τα καταχωνιάζει. Παρ’ όλα αυτά γράφω χωρίς να αποβλέπω μόνον στο παρόν, για να με επαινέσουν και να με τιμήσουν οι σύγχρονοί μου, αλλά γράφω, έχοντας περισσότερο στραμμένο το νου μου, στους κατοπινούς αιώνες κι από εκείνους προσμένω αμοιβή για το γράψιμό μου, ώστε να λένε για μένα: «Ο Πάνος Κρίκης ήταν ένα ελεύθερο πνεύμα, ένας υπέροχος πατριώτης, ένας άνθρωπος, ανιδιοτελής και γεμάτος ειλικρίνεια, μακριά από γενικόλογα, καλοπιάσματα, κολακείες και δουλοπρέπεια και σε όλα υπερασπιζόταν με σθένος πρώτα την Ελλάδα και τα συμφέροντά της, την αλήθεια, την αντικειμενικότητα με πάθος και χωρίς συμβιβασμούς, παρά το προσωπικό κόστος για την επιλογή του αυτή και ποτέ δεν του απέλειπε η ελευθεροφροσύνη, το θάρρος και η αρετή».
                                                                 
                                                             ΠΑΝΟΣ   ΚΡΙΚΗΣ




Έχει δημοσιευθεί στο Blog μου :  panoskrikis.blogspot.gr  

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

ΟΙ ΠΟΙΝΙΚΕΣ, ΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Ποινικές ευθύνες έχει ο πολιτικός που είναι υπαίτιος παράνομων πράξεων με δόλο ή από αμέλεια, όποιος δηλαδή παραβιάζει ισχύουσες εξαναγκαστικού χαρακτήρα νομικές διατάξεις, ποινικό κώδικα, ποινικούς και άλλους νόμους και υφίσταται (ή πρέπει να υφίσταται) τις προβλεπόμενες από τις διατάξεις αυτές συνέπειες της παράβασης.
Αστικές ευθύνες υπέχει ο πολιτικός που διαπράττει παράνομες πράξεις (αδικοπραξίες) και προκαλεί ζημία στα έννομα αγαθά άλλων προσώπων και υποχρεώνει τον πράττοντα σε αποζημίωση, σε αποκατάσταση δηλαδή της ζημίας που προκάλεσε. Η αδικοπραξία δεν είναι αναγκαίο να είναι και υπαίτια, να οφείλεται δηλαδή σε δόλο ή αμέλεια του πράττοντος, καθώς αδικοπραξία αποτελεί και η μη υπαίτια, πλην παράνομη πρόκληση βλάβης σε τρίτους. Ο πολιτικός επί πλέον φέρει αστικές ευθύνες και ένεκα της πλημμελούς τήρησης των καθηκόντων του, ή ακόμη της παράβασης της έννομης ή ηθικής αρχής. Πλέον των ποινικών και αστικών ευθυνών, ο κάθε πολιτικός υπέχει και πολιτικές και ηθικές ευθύνες.
Οι πολιτικές ευθύνες των πολιτικών στηρίζονται στην αντίληψη ότι κάθε πολιτικός που μετέχει και συνδιαμορφώνει σε κάποιο βαθμό, τις πολιτικές εξελίξεις και επομένως είναι λογικό να υφίσταται και πάλιν τις συνέπειες των πολιτικών του επιλογών.
Ηθικές ευθύνες υπέχει ο πολιτικός που παραβιάζει αυτόνομους κανόνες καλής συμπεριφοράς και υφίσταται ως συνέπεια τις τύψεις της συνείδησής του, αν και εφ’ όσον έχει συνείδηση, ή και την αποδοκιμασία των εκλογέων του.
Σχετικά με τις ποινικές και αστικές ευθύνες των πολιτικών προσώπων, πριν από την τότε αναθεώρηση του Συντάγματος, είχα προτείνει να συμπεριληφθεί η ακόλουθη διάταξη στις υπό αναθεώρηση διατάξεις:
«Υπουργοί και βουλευταί υπέχουν Ποινικές και Αστικές ευθύνες για πράξεις ή παραλείψεις που στα πλαίσια της Νομοθετικής εξουσίας, βλάπτουν το Δημόσιο συμφέρον».
Τις αυτές ποινικές και αστικές ευθύνες υπέχουν και όλα τα αρμόδια όργανα του κράτους, όπως Διοικητές ΔΕΚΟ, Περιφερειάρχαι, Νομάρχαι, Δήμαρχοι κλπ, που με αποφάσεις τους σκανδαλώδεις, μεροληπτικές και φωτογραφικές στα πλαίσια των λειτουργιών και αρμοδιοτήτων τους, ζημιώνουν με δόλο ή αμέλεια το Ελληνικό Δημόσιο υπό την γενική του μορφή.
Βέβαια σαν ρεαλιστής δεν είχα ψευδαισθήσεις και δεν πίστευα πως ήταν δυνατόν κυβέρνηση και αντιπολίτευση, κόμματα εναλλασσόμενα στην εξουσία ήταν δυνατόν να ψηφίσουν τέτοια διάταξη  νόμου. Απλά, έθεσα το θέμα χάριν της ιστορίας[1].
Σήμερα, πλέον των όσων προανέφερα, προτείνω και τα εξής:
Να δημευθούν περιουσίες όσων κακούργησαν ασκώντας εξουσία. Να το ευχηθώ σαν επίτευγμα ανθρωπιάς. Επειδή είναι δείκτης ποιότητας του ανθρώπινου βίου η απόδοση δικαιοσύνης χωρίς εκδικητική εμπάθεια. Αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη, συνετή, νηφάλια, αμερόληπτη, δεν κατορθώνεται συνοχή της κοινωνίας. Και δίχως κοινωνική συνοχή αποκλείεται νομοτελειακά η ανάκαμψη, αποκλείεται η ελπίδα για ιστορική επιβίωση.
Να δικαστούν οι ηθικοί αυτουργοί του εξωφρενικού δανεισμού της χώρας, πρωθυπουργοί και υπουργοί που έβαλαν την υπογραφή τους για να συναφθούν τα αλόγιστα δάνεια. Να δικαστούν, από τους δικαστές που προβλέπει η δημοκρατία και τους ορίζει ως «Τρίτη εξουσία». Να δικαστούν και όσοι διόρισαν (με την υπογραφή τους) υπαλλήλους στον δημόσιο τομέα δίχως κρίση-αξιολόγηση από το ΑΣΕΠ. Όσοι αποφάσισαν τους μισθούς των κομματικών ευνοουμένων στις προεδρίες των δημοσίων οργανισμών και των χιλιάδων εταιρειών του Δημοσίου. Όσοι ενέκριναν (με την υπογραφή τους) να χαριστούν-διαγραφούν τα ιλιγγιώδη χρέη ποδοσφαιρικών ομάδων, τηλεοπτικών καναλιών και πλουσίων επιχειρηματιών. Όσοι αποδέχθηκαν (με την υπογραφή τους) υπερβάσεις κόστους σε δημόσια έργα, σκανδαλώδη ποσοστά κέρδους από κρατικές προμήθειες, αναθέσεις δημόσιων έργων και προμηθειών χωρίς μειοδοτικούς διαγωνισμούς. Το κοινωνικό χρήμα που κλάπηκε για να εξυπηρετηθεί η ατομική ή η κομματική ιδιοτέλεια, να επιστρέψει στον κρατικό κορβανά, να κατασχεθούν οι περιουσίες των αυτουργών (φυσικών και ηθικών) της κλοπής.  
  



[1] Σ.Σ. Βλέπετε: ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΝΑΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΘΕΣΜΟΣ ΜΕ ΣΑΘΡΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΣΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ 2012. 

Α΄ ΤΟ ΨΑΡΙ ΒΡΩΜΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Η Ελλάδα σήμερα βιώνει μία πρωτόγνωρη οικονομική, πολιτική, κοινωνική κρίση, και μία κρίση Αρχών και Αξιών. Οι λόγοι της κρίσης δεν είναι μόνον οικονομικοί, όπως παραπλανητικά διατείνονται οι πολιτικοί και τα αργυρώνητα παπαγαλάκια τους. Είναι και θεσμικοί. Η Ελλάδα για πολλά χρόνια αρνούνταν πεισματικά να υιοθετήσει τις αλλαγές που συντελούνται παγκοσμίως. Ζούσαμε την τελμάτωση. Οι συντεχνίες αντιστέκονται υπερασπιζόμενες τα προνόμια που κέρδισαν μέσα από τη συναλλαγή με το ποιοτικό σύστημα. Ζητάμε αλλαγές αλλά στους άλλους. Οι πολιτικοί, δέσμιοι των υποσχέσεών τους δεν τολμούν να προτείνουν ανατρεπτικές λύσεις. Ενώ ο κόσμος γύρω μας αλλάζει, εμείς ζούμε στη δική μας νιρβάνα.
Βρισκόμαστε όμως μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Το μέλλον της χώρας μας και των παιδιών μας διακυβεύεται. Πρέπει σήμερα να πάρουμε αποφάσεις. Κρίσιμες αποφάσεις. Να αποδεχτούμε επιτέλους τις αλλαγές που είναι απαραίτητες για να εξασφαλίσουμε την ανάπτυξη. Οι αντιλήψεις που είχαμε και ξέραμε δεν προσφέρουν πια λύσεις.
Γιατί φθάσαμε εδώ; Γιατί επί τριάντα χρόνια συνολικά, ανάξιοι πολιτικοί κατέστησαν το ελληνικό δημόσιο ως το πλέον σπάταλο της Ευρώπης.
«Το ψάρι βρώμησε από το κεφάλι» λέει η γνωστή παροιμία για να δείξει ότι η παρακμή, η διαφθορά και όλες οι συμφορές που μαστίζουν την Ελλάδα οφείλονται στην όζουσα ιχθυοκεφαλή. Η δυσοσμία είναι προφανής σε όλους με ατελείωτες καθημερινές αποκαλύψεις. Σαν βδέλλες και σκουλήκια προσκολλώνται στο ύπτιο, και αδύναμο σώμα της χώρας κάθε είδους παράσιτα. Όποιος μπορεί. Η σκηνή θυμίζει ντοκιμαντέρ. Είτε ως συντεχνίες, είτε ως – κυριολεκτικά – συμμορίες, είτε ως πωλητές ή διαχειριστές ψήφων, είτε ως κληρονόμοι προνομίων που με εκβιασμούς, ή διαφθορά, κατοχύρωσαν – αμετάκλητα – απομυζούν ό,τι μπορεί ο καθένας. Η αναιμική πλέον χώρα αδυνατεί, ακόμη και να σηκωθεί και να παραπονεθεί. Σε ποιόν;
Ότι το ψάρι βρωμάει και η δυσοσμία είναι αισθητή ακόμη και – ή ιδίως – πέραν των συνόρων είναι πασιφανές. Από πού λοιπόν βρωμάει το ψάρι; Πού είναι το κεφάλι; Το κεφάλι είναι συνολικά το κοινοβούλιο. Οι βουλευτές με πρωτομάστορα τον Πρόεδρο της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο και το (απίστευτα) υπεράριθμο προσωπικό που οι ίδιοι διορίζουν και προστατεύουν, βεβαίως, αφού είναι συγγενείς και φίλοι.
Είναι αμφίβολο αν στην Ιστορία του πολιτισμένου κόσμου υπάρχει παράδειγμα «νομενκλατούρας» που απολάμβανε τόσα προνόμια – εις βάρος των υπολοίπων – με, επί πλέον, την εξασφάλιση του… ακαταλόγιστου και την απόλυτη ασυλία. Εφ’ όσον όχι μόνον δεν ελέγχονται, αλλά ούτε καν κατηγορούνται εάν δεν συμφωνήσουν οι ίδιοι! Αναλογιστείτε τους αυλικούς «ελέω Θεού» βασιλέων και αυτοκρατόρων έως τα μέλη του «πολιτμπυρό» κομμουνιστικών κομμάτων. Όλοι ζούσαν υπό την Δαμόκλειο σπάθη κάποιου. Ακόμη και τα μέλη της Βουλής των Λόρδων πάντοτε δικάζονταν. Όχι οι δικοί μας. Ποιος το εξασφάλισε; Οι ίδιοι βεβαίως, με τον γνωστό Νόμο περί «Μη ευθύνης Υπουργών», πνευματικό και πολιτικό κατασκεύασμα του νυν Προέδρου της Βουλής, όταν προΐστατο του Υπουργείου Δικαιοσύνης.
Είναι δύσκολο σε ένα περιορισμένης έκτασης κείμενο να περιγραφεί πλήρως η κατάσταση.
Τα στοιχεία που ακολουθούν είναι από δημοσίευμα στο ένθετο περιοδικό «Κ» της «Καθημερινής της Κυριακής» (26-9-2010), υπό τον τίτλο «Στα άδυτα της Βουλής». Είναι όντως απίστευτα.
Το πιο συγκλονιστικό είναι ότι μεταξύ των βουλευτών και των δικαστικών παίζεται ένα… πίνγκ-πόνγκ αυξήσεων υπέρ των ιδίων, αυξήσεων που αποφασίζουν για τους εαυτούς  τους – έως και 80% – και επεκτείνονται αναδρομικά στις συντάξεις. Πήραν αύξηση οι δικαστές, όπως αποφάσισαν; (Θαυμαστικά περιττεύουν, θα γεμίσει η σελίδα). Το επόμενο είναι το Ταμείο Αρωγής (γιατί;) Υπαλλήλων της Βουλής ΤΑΥΒ. Το ταμείο αυτό εισπράττει το ενοίκιο του κυλικείου, και κάθε άλλη πρόσοδο από ξένες υπηρεσίες και την πώληση του χαρτιού, ενώ εξαιρέθηκε από την ένταξη στο ΙΚΑ και δεν εθίγη καθόλου από το ασφαλιστικό.
Οι «εργαζόμενοι» στην Βουλή έχουν διπλασιαστεί την τελευταία πενταετία, είναι πάνω από 2.500 και στην υποθετική περίπτωση που θα παρουσιάζονταν στην «εργασία» τους δεν θα είχαν καρέκλα να καθίσουν ούτε οι μισοί. Πιθανότατα όλοι να είναι συγγενείς ή προστατευόμενοι βουλευτών. Εισπράττουν τους γνωστούς 15ο και 16ο μισθούς (υπό μορφή επιδόματος πλέον, μετά τον σάλο, με εμπνευστή, ποιόν άλλον; Τον κ. Φίλιππο Πετσάλνικο). Ο τηλεοπτικός σταθμός απασχολεί εκατό υπαλλήλους.
Γιατί πηγαίνουν οι Βουλευτές στη Βουλή είναι μέγα ερώτημα. Αλλά ούτως ή άλλως δεν πάνε. Οι κάμερες αποφεύγουν να δείξουν την αίθουσα με τα άδεια έδρανα. Έχουν όμως στη διάθεσή τους εντευκτήρια, όπου συχνάζουν, γραφεία – και εκτός κοινοβουλίου – νοικιασμένα με γενναιοδωρία, ατελείωτους διαδρόμους όπου χαριεντίζονται, αλλά και γυμναστήρια με σάουνα και παιδικούς σταθμούς. Αυτά είναι τα ψιλά και ίσως μικρόψυχα.
Χαρακτηριστικό όμως είναι ότι, σε εποχή περικοπής συντάξεων, όσοι βουλευτές είναι άνω των 65 ετών παίρνουν ταυτόχρονα βουλευτική αποζημίωση και σύνταξη, πλέον της σύνταξης που παίρνουν από το επάγγελμα που ασκούσαν και τρίτη (ή τέταρτη;) εφ’ όσον ήταν συνδικαλιστές, Δήμαρχοι, Νομάρχες…
Η απαρίθμηση δεν τελειώνει εδώ, όπως ατελείωτη είναι και η απληστία, και η πανουργία, όλων εκείνων που θα αρπάξουν κάθε ευκαιρία που τους δίνεται για να «τα πάρουν» από τον δημόσιο κορβανά. Σημαιοφόροι και δάσκαλοι παραμένουν οι (πράγματι) εκπρόσωποι του λαού και οι υπάλληλοί τους. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.         


Β΄ Ο Σ Μ Ο Β Ο Υ Λ Ε Υ Τ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α - ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ

Κάποτε κορυφαία πολιτική αρετή θεωρείτο ο ανεπίληπτος δημόσιος βίος. Σήμερα, ουδένα ενοχλεί το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι του Έθνους – οι επιλεγόμενοι και βουλευτές – κατά μεγάλη πλειοψηφία διάγουν ζωή μεγιστάνων του πλούτου. Τη στιγμή ακριβώς κατά την οποία λόγω της οικονομικής κρίσης ο ελληνικός λαός καλείται σε θυσίες δυσανάλογες προς τις δυνατότητες που έχει. Πρόκειται περί πρωτοφανούς σκανδάλου πολύ μεγαλυτέρου από εκείνα που διαπράχθηκαν κατά τα τελευταία χρόνια. Και που είχε σαν συνέπεια να βυθιστεί η χώρα στο τέλμα της διαφθοράς και της ανυποληψίας.
Ο βαθύς και ανεξήγητος πλουτισμός των λεγομένων «εκπροσώπων του Έθνους» προκαλεί τη γενική οργή και αγανάκτηση, αφού ύστερα από τα δημοσιευθέντα στοιχεία του «πόθεν έσχες» προκύπτει ότι κατά μέσον όρο καθένας απ’ αυτούς τους 322 βουλευτές και ευρωβουλευτές φέρεται ως ιδιοκτήτης δώδεκα κατοικιών. Τις οποίες κατονομάζουν ως «αγροτεμμάχια», «βοσκότοπους», «χορτολιβαδικές εκτάσεις» και άλλα κωμικά παρόμοια. Αλλά και πέρα αυτών τα εμφανιζόμενα ως καταθέσεις των ιδίων υπέρογκα ποσά σε ευρώ (€), λίρες Αγγλίας (£), δολάρια ($), ομόλογα, μετοχές και σύνεργα πλούτου (κότερα μετονομαζόμενα σε «βάρκες») προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Διότι απλούστατα οι καταθέσεις κατά μέσον όρο καθενός από αυτούς ανέρχονται σε 535 χιλιάδες ευρώ (€), χωρίς τις μετοχές, τα ομόλογα και τα αμοιβαία κεφάλαια.
Ισχυρίζονται πολλοί από αυτούς ότι όλα τα δηλωθέντα ακίνητα και κινητά προέρχονται από «πατρικές περιουσίες» και «προσωπικές αποταμιεύσεις» λόγω προηγούμενης επαγγελματικής δραστηριότητας. Χωρίς να εξηγούν πότε, πώς και από πού τα απέκτησαν. Αφού είναι γνωστόν ότι προ της άσκησης του βουλευτικού λειτουργήματος και επί πολλά χρόνια, ήσαν ανεπάγγελτοι, λιμοκτονούντες και ανυπόδητοι. Αλλά και μετά την είσοδό τους στη Βουλή, θεωρείται μυστηριώδης ο τρόπος με τον οποίο πολιτικοί όντες – βεβαρημένοι με έξοδα κοινωνικής παράστασης και άλλες δαπάνες αξιοπρεπούς διαβίωσης – κατάφεραν να αποταμιεύσουν μυθώδη ποσά σε τράπεζες και σε άλλες επενδύσεις.
Το ποτήρι  ξ ε χ ε ί λ ι σ ε  ύστερα από το θράσος της δημοσιοποίησης των περιουσιακών τους στοιχείων. Δεν μπορεί η χώρα με αυτούς ως εκφραστές της λαϊκής βούλησης να προχωρήσει προς την ανόρθωση και την  ε ξ υ γ ί α ν σ η  του Κράτους. Διότι ανάμεσα σ’ αυτούς, ίσως η πλειοψηφία, να είναι και μεγιστάνες του πλούτου, την ώρα που οι πολίτες λιμοκτονούν και άλλοι έχουν πρόβλημα να ανταποκριθούν στα καθημερινά τους έξοδα.
Να θυμίσουμε ότι άλλες εποχές – όχι πολύ μακρινές – πάμφτωχοι έμπαιναν στο Κοινοβούλιο και έβγαιναν ακόμη φτωχότεροι. Όπως οι: Χαρίλαος Τρικούπης, Αλέξανδρος Παπαναστασίου, Καφαντάρης, Αλ. Σβώλος, Ν. Πλαστήρας, Θ. Σοφούλης, Γεώργιος Παπανδρέου, Χαρίλαος Φλωράκης, Αλέκα Παπαρήγα – μιλάμε για τους πολιτικούς αρχηγούς – και εκατοντάδες Βουλευτές.
Τώρα περισσεύει η οργή και η αηδία για τα «καμώματά» τους. Διότι πού ακούστηκε βουλευτής που έχει διατελέσει υπουργός ή υφυπουργός επί δύο και τρία χρόνια να εμφανίζεται με καταθέσεις τριών και τεσσάρων εκατομμυρίων ευρώ (€), δεκάδων χιλιάδων δολαρίων ($), ομόλογα και άλλα; Και δεν είναι ο μόνος. Μιλάμε για σπάταλο Κράτος. Οι ένοχοι που το υπερχρέωσαν και το βούλιαξαν είναι όλοι αυτοί για τους οποίους γίνεται λόγος. Αυτοί καταλήστεψαν το δημόσιο χρήμα για να στήσουν δικό τους πελατειακό κράτος. Και τελικά οδήγησαν την χώρα στην οικονομική καταστροφή. Τώρα ζητούν να «βάλει πλάτη» ο λαός για ν’ απαλύνουν τα δικά τους αμαρτήματα. Ντροπή.

Δημόσια πρόκληση θεωρείται – το ξαναλέμε – η περιουσιακή κατάσταση των λεγόμενων βουλευτών, σύμφωνα με τα δηλωθέντα δικά τους στοιχεία. Για το σκάνδαλο δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ασυλία. Διότι έκαναν τον κόσμο από φτωχό φτωχότερο. Αυτοί, όμως, έγιναν από φτωχοί και ανυπόδητοι, πλούσιοι, πλουσιότεροι, πλουσιότατοι.    

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΩΡΟΛΟΓΙΑΚΕΣ ΒΟΜΒΕΣ

Η Μεταπολίτευση, ιδιαίτερα μετά το 1981, έθεσε τέσσερις ωρολογιακές βόμβες στα θεμέλια της ελληνικής Πολιτείας.
Η πρώτη, η Δικαιοσύνη παρά τα καιρούς νέα μέτρα νοσεί βαρύτατα, βραδυπορεί και δυσλειτουργεί μονίμως. Οι πολίτες που αναγκάζονται να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη συχνά απογοητεύονται. Αψευδής δείκτης ύπαρξης λειτουργίας του κράτους δικαίου είναι ορθή και δικαία απονομή της Δικαιοσύνης. Αν αυτή δεν λειτουργεί προσηκόντως οι πολίται απογοητεύονται, δεν αισθάνονται ασφαλείς, η δημόσια τάξη είναι ανοχύρωτη και η οικονομία της χώρας είναι αναιμική. Αναμφισβήτητα υπάρχουν πολλοί δικασταί μοχθούντες και ακέραιοι, υπάρχουν όμως και ανεπαρκείς, οι οποίοι κηλιδώνουν τον θεσμό και την λειτουργία της Δικαιοσύνης και γι’ αυτό πρέπει να αποβληθούν[1]  
Η δεύτερη, η Οικονομία, εξερράγη το 2004. Η υπέρμετρη αύξηση του δημοσίου τομέα και οι ποικίλες παροχές επιδείνωσαν το δημόσιο χρέος και συρρίκνωσαν την ανταγωνιστικότητα του ιδιωτικού τομέα. Η οικονομική έκρηξη ήταν αναπόφευκτη.
Η τρίτη, η Διοίκηση, αφορά την λειτουργία του Κράτους. Η κατάργηση της ιεραρχίας, η εισβολή των κομματικών μηχανισμών και η κατάλυση της αξιοκρατίας διέβρωσαν τις κρατικές υπηρεσίες. Ο κρατικός μηχανισμός, αντί να προστατεύει το δημόσιο, διαμόρφωσε ίδια συμφέροντα τα οποία υπερασπίζεται σθεναρά. Έχει ουσιαστικά αυτονομηθεί. Όχι μόνον δεν συνέδραμε την Πολιτεία για την διαχείριση της κρίσης, όχι μόνον απεδείχθη πλήρως αναποτελεσματικός, αλλά και αντιστάθηκε στις μεταρρυθμίσεις, συχνά με ανυπακοή. Ελλείψει αποτελεσματικού και νομιμόφρονος διοικητικού μηχανισμού, οι προσπάθειες, έσωθεν και έξωθεν, να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες από την οικονομική έκρηξη ήταν καταδικασμένες.
Η τέταρτη ωρολογιακή βόμβα είναι η Παιδεία. Υπό την επίδραση αμερικανικών εκπαιδευτικών συρμών και με την υποστήριξη της ψευτοαριστερής ιδεολογίας και όχι της γνήσιας ιδεολογίας του Γληνού, Σωτηρίου, Παπαμαύρου και όλων των επιφανών παιδαγωγών της Αριστεράς, του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού και, συχνά, του γονικού νεοπλουτισμού, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχασε ένα σημαντικό κεφάλαιο από την αποτελεσματικότητά του. Η εκπαίδευση εστίασε στην επαγγελματική ένταξη και, κατά συνέπεια, σε ό,τι θεωρείται ότι την προάγει. Καλλιέργησε κατά το δοκούν τις θετικές επιστήμες, αλλά αγνόησε την ανθρωπιστική διάσταση. Η ιστορία, η γεωγραφία, η τέχνη, η καλλιέπεια και ο τελετουργικός λόγος παραμελήθηκαν ή διαστρεβλώθηκαν. Η γλωσσική διδασκαλία υποβίβασε την ελληνική σε «χρηστική γλώσσα», με ισότιμο εταίρο την αγγλική – εξ ου και η «τολμηρή» ιδέα της τότε Επιτρόπου και μετέπειτα Υπουργού Παιδείας να αναχθεί και η αγγλική σε επίσημη γλώσσα του Έθνους. Το εκπαιδευτικό σύστημα απαξίωσε την παράδοση, γλωσσική και όχι μόνον. Απέτυχε πλήρως να διαπλάσει μελλοντικούς πολίτες οι οποίοι να συμβάλουν παραγωγικά και ανανεωτικά στον βίο και την πολιτεία της Ελλάδος.
Τουλάχιστον δύο γενεές έχουν διαπαιδαγωγηθεί ελλειμματικά, χωρίς προετοιμασία για τον ρόλο του υπεύθυνου πολίτη. Η πολιτική και κοινωνική σκέψη των περισσοτέρων νέων Ελλήνων πάσχει από βαθύτατα κενά σε ιστορική, φιλοσοφική και πολιτισμική παιδεία.
Οι ενδείξεις είναι ανησυχητικές. Η επιτυχία της Χρυσής Αυγής μιας ακραίας φιλοναζιστικής οργάνωσης στους νέους, δείχνει ότι απουσιάζει το πολιτικό έρμα το οποίο μόνο η στερεή γενική παιδεία μπορεί να προσφέρει.
Η ωρολογιακή βόμβα της Παιδείας κινδυνεύει να εκραγεί, την στιγμή που η ελληνική πολιτική, κοινωνική και οικονομική κρίση κορυφώνεται.
Καιροφυλακτεί, όμως, η έκρηξη του λαϊκού παραλογισμού, με κύρια εστία την σύγχυση των νέων, την οποία εκμεταλλεύονται ανεύθυνες πολιτικές δυνάμεις. Ο παράγων αυτός κινδυνεύει να προκαλέσει ιστορικές οπισθοδρομήσεις, την μορφή και την έκταση των οποίων ουδείς μπορεί να προβλέψει.



[1] Βλέπετε: Πάνου Κρίκη: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΕΝΑΣ ΘΕΣΜΟΣ ΜΕ ΣΑΘΡΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΣΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΟΣ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ 2011.  

ΚΟΜΜΑΤΑ – ΕΚΛΟΓΕΣ – ΒΟΥΛΗ – ΒΟΥΛΕΥΤΑΙ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ – ΨΕΥΔΟΣ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ – ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ

Αυτή η ολέθρια για τη δημοκρατία σκηνοθεσία, κόμματα, εκλογές, Βουλή, Βουλευταί, είναι μία χωρίς προηγούμενο καταρράκωση των δημοκρατικών θεσμών και ηθικός εξανδραποδισμός των πολιτών, το δίπτυχο κόμματα – εκλογές. Θέαμα και ακρόαμα παρωδία της «λαϊκής κυριαρχίας». Το δάσος των πλαστικών σημαιών, τα γελοία καμώματα των κομματαρχών στις εξέδρες και στους τοίχους, οι φωτογραφίες των υποψηφίων που θυμίζουν «επικηρυγμένους» άλλων εποχών. Και στις πλατείες η οχλοβοή, η αντάρα και η ποδοβολή των οπαδών, βελάσματα, χρεμετισμοί, υλακές, μυκηθμοί, ρεκάσματα, γρυλλισμοί, κοασμοί και ογκανίσματα.   
Μόνον για μια φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, στη διάρκεια τριών χιλιετιών, η Δημοκρατία ανταποκρίθηκε με επιτυχία στις απαιτήσεις των περιστάσεων και των πολιτών. Και αυτή η περίοδος είναι η Αρχαία Άμεση και Συμμετοχική Δημοκρατία, το πολιτειακό δηλαδή σύστημα των αυτονόμων πόλεων-κρατών. Σ’ αυτό το υπέροχο και εξαιρετικής σπουδαιότητας πολίτευμα, ο άνθρωπος, ο πολίτης κατέχει την πρώτη θέση και οι θεμελιώδεις πολιτικές αρχές, η ελευθερία, η ισότητα, ο Νόμος, η Δικαιοσύνη, η Ισοπολιτεία, η Ισηγορία και πολλές άλλες Αρχές και Αξίες αποτελούν δημιούργημα του ίδιου του πολίτη, του πολίτη που συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση του πολιτεύματος και των θεσμών.

Δυστυχώς όμως για την ανθρωπότητα το πολίτευμα αυτό ήταν ένα σύντομο διάστημα. Το πολίτευμα των ελληνικών πόλεων-κρατών   θα διαδεχτεί αρχικά η παντοδυναμία των ηγεμόνων – Βασιλέων,          και στη συνέχεια τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα της Αντιπροσωπευτικής  Δημοκρατίας μιας ψευτοδημοκρατίας όπου ο πολίτης συμμετέχει         στην εξουσία δι’ αντιπροσώπου. Μεταβάλλεται δηλαδή σε υπήκοο-ανδράποδο. 

Α Φ Ο Ρ Ι Σ Μ Ο Σ - ΕΝΑ ΛΙΤΟ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ» ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Η εμπορευματοποίηση της συνείδησης των «πνευματικών ανθρώπων» του σήμερα ή η έξαρση του ζωώδικου ένστικτου της ακράτητης κατανάλωσης, υπό προϊόντα της εποχής μας, όπως και οι άλλες παλιότερες μορφές εκμαυλισμού της σκέψης και της συνείδησης κατάφεραν με τους πολιτικούς μας και άλλους ετερόκλητους παράγοντες να μετατρέψουν έναν πάλαι ποτέ ακμαίο και ηρωικό λαό που ήταν γεμάτος ζωηρή διάθεση, ενεργητικότητα και φλόγα για προσφορά και θυσίες, σε αγέλη.
Μάλιστα όταν ο λαός αυτός στηρίζονταν σε μια πολιτισμική βάση που δημιούργησε με κόπους, βάσανα και θυσίες στη διάρκεια χιλιετηρίδων ολόκληρων. Έχοντας όλα αυτά υπόψη μου, αναφωνώ:

Θεέ μου, τί θα απογίνουμε;