Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Η - Α΄ ΓΕΝΙΚΕΣ, ΕΥΣΤΟΧΕΣ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι ονομασία και όρος Ελληνικής προέλευσης, προέρχεται από την Αρχαία Ελλάδα, τους Έλληνες. Με τον όρο «πολιτική»: οι αρχαίοι Έλληνες εννοούσαν τη διαμόρφωση της ελεύθερης προσωπικότητος και την έννοια του πολίτη – συμμετόχου στα κοινά, σε ό,τι αφορά και ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο, στη διαμόρφωση της πόλης, στη φροντίδα των κοινών υποθέσεων.
Ο Αριστοτέλης, την πολιτική ως έννοια της πόλης την είχε προσδιορίσει ως την ιδανικώτερη μορφή λειτουργίας και πολιτικής οργάνωσης. Ο άνθρωπος, λέγει ο Αριστοτέλης, είναι φύσει πολιτικόν ζώον.
Και ο Max Weber[1], από τους νεώτερους προσδιορίζει την πολιτική, «ως τον αγώνα για την κατάκτηση ή τη διανομή της εξουσίας, για την άσκηση δηλαδή της νόμιμης βίας».
Άλλοι, κοινωνιολόγοι, οικονομολόγοι και φιλόσοφοι, θεωρούν «την εξουσία ως το παράγωγο της πολιτικής». Η πολιτική σήμερα, είναι η τέχνη και η πρακτική της διακυβέρνησης των ανθρωπίνων κοινωνιών, είναι ένα σύνολο δραστηριοτήτων και πρακτικών που σχεδιάζονται και εφαρμόζονται σε επί μέρους τομείς της Δημόσιας ζωής, στις δημόσιες υποθέσεις, στα κοινά.
Κατά τον μεγάλο Σταγειρίτη Φιλόσοφο, ο άνθρωπος είναι πολιτικόν ζώον και ως πολιτικόν ον, έχει ανάγκην της κοινωνίας ταύτης, το μεν προς διατήρησιν, ασφάλειαν και τελείωσιν της φυσικής αυτού υπάρξεως, αλλά προπάντων διότι εν αυτή μόνον είναι δυνατή καλή τις ανατροφή και τάξις του βίου κατά Δίκαιον και νόμον. Η τελεία πάσας τας άλλας περιέχουσα κοινωνία είναι η πολιτεία. Ο σκοπός της πολιτείας δεν περιορίζεται άρα εις την εξασφάλισιν του Δικαίου, την απόκρουσιν εξωτερικών εχθρών και την διατήρησιν της ζωής. Το έργον αυτής είναι πολλώ έτι υψηλότερον και περιεκτικώτερον είναι δηλαδή η ευδαιμονία των πολιτών εν τελεία ζωής κοινωνία και ακριβώς τούτου ένεκα είναι η πολιτεία προτέρα των καθ’ έκαστον ανθρώπων και της οικογένειας.
Επειδή δε η αρετή είναι το ουσιώδες συστατικόν μέρος της ευδαιμονίας, δια τούτο και ο Αριστοτέλης και ο Πλάτων, κύριον έργον της πολιτείας θεωρεί την ανατροφήν του λαού εις την αρετήν και τούτου ένεκα διαρρήδην αποδοκιμάζει τας πολιτείας αίτινες αντί να έχουσιν ως αρχήν την εν ειρήνη θεραπείαν της ηθικής και επιστημονικής μορφώσεως, υποβάλλουσιν ως βάσιν αυτών τον πόλεμον και την κατάκτησιν. Κατά τον Αριστοτέλην, πάντες οι πολίται δικαιούνται να μετέχουσι της Κυβερνήσεως της πολιτείας και να καλώνται προς ενάσκησιν του δικαιώματος τούτου όταν φθάσωσιν εις την υψηλοτέραν της ηλικίας τάξιν.
Ο Αριστοτέλης, δεν προσέφυγε στην περιγραφή ενός ιδεατού κράτους, όπως ο Πλάτων, αλλά εξήτασε τα πραγματικά κράτη και τον χαρακτήρα τους. Κράτος σημαίνει άσκηση εξουσίας. Η εξουσία αυτή, μπορεί να ασκείται από έναν μόνον άρχοντα, από τους λίγους αρίστους ή από ολόκληρο τον λαό. Ωστόσο, καμμιά από τις αντίστοιχες μορφές (Μοναρχία, Αριστοκρατία, Δημοκρατία) δεν είναι από μόνη της μοναδική και αρίστη. Και αντίστροφα, κάθε μιά απ’ αυτές τις μορφές, όταν χάνει τον ρόλο της ως οργάνου με σταθερό σκοπό τη Δικαιοσύνη και το κοινό καλό, όταν γίνεται αυτοσκοπός και υπηρετεί ιδιοτελή συμφέροντα, ξεπέφτει αντίστοιχα σε παραφθαρμένη μορφή (τυραννία, ολιγαρχία, Δημαγωγία ή οχλαγωγία). Κατά τον Αριστοτέλη, οι ασκούντες την εξουσία – οι πολιτικοί – πρέπει να έχουν τρία προσόντα. Να είναι αφοσιωμένοι στο πολίτευμα, να είναι άριστοι στην αρμοδιότητά τους, ενάρετοι και δίκαιοι. Και αν κάποιος είναι μεν ικανός αλλά φαύλος και εχθρός του πολιτεύματος; Εδώ, η ακροβατική λύση που επιλέγει ο φιλόσοφος προκαλεί απορίαν. Θα προτιμούσαμε γράφει ο Αριστοτέλης εκείνον που διαθέτει τα περισσότερα προσόντα στην ειδικότητά του. Για στρατηγό, τον έμπειρο στα στρατιωτικά και όχι στη χρηστότητα, λησμονώντας ότι ο ιδιοφυής, αλλά φαύλος στρατηγός είναι μέγας κίνδυνος όχι μόνο για το πολίτευμα, αλλά και για την έκβαση του πολέμου.
Η σωστή πολιτική πρέπει να είναι σύμφωνη με ορισμένους κανόνες και κάποια πρότυπα και ο ιδανικός πολιτικός οφείλει να συμπεριφέρεται, να σκέπτεται και να ενεργεί με τρόπο σύμφωνο με τη λογική και την κρατούσα ηθική – έστω και διάτρητη – της αστικής τάξης. Επί πλέον και η άσκηση της πολιτικής απαιτεί συνειδητοποιημένους και σκεπτομένους ανθρώπους και όχι πλήθη που ενεργούν κατά τρόπο ομαδικό και τυφλό, όπως η αγέλη των ζώων, και βεβαίως χώρους δράσης, όπως στην αρχαία Αθήνα ή την εποχή της Γαλλικής επανάστασης. (Λέσχη π.χ. Ιακωβίνων).
Πλέον αυτών, η πολιτική είναι και καθήκον, υπέρτατον χρέος που απαιτεί συνέπεια, ήθος, γνώση του αντικειμένου, θέληση, υψηλόν αίσθημα ευθύνης. Δεν είναι απλά ένα δικαίωμα. Η πολιτική σημαίνει λογικό, σύνεση και συμμετοχή και όχι έλλειψη ενδιαφέροντος. Επίσης και παρέμβαση στα αντικειμενικά δεδομένα μιάς πραγματικής κατάστασης.

Φίλε αναγνώστη/στρια,
μην ξεχνάς ότι η πολιτική είναι συνυφασμένη με αγώνες, ρήξεις, συγκρούσεις, εντάσεις και έντονες αντιπαραθέσεις και διαμάχες. Μόνον έτσι θα αποφευχθεί η κοινωνική αποσάθρωση, η περαιτέρω πολιτική σήψη και ο εξοστρακισμός, ύστερα βέβαια από απόφαση του λαού, όλων των τυχοδιωκτών της πολιτικής, των αρχολίπαρων εραστών της εξουσίας και των οψιφανών ψευδοσοσιαλιστών.
Σήμερα είναι βαθειά η πολιτική συναλλαγή και η σήψη που μαστίζει τα αστικά κόμματα, μιά κρίση που πανθομολογείται και δεν την αμφισβητεί κανείς, με την τραγελαφική κατάσταση η πολιτική εξουσία να μην ασκείται από τους φυσικούς φορείς και εκπροσώπους της – Βουλευτές, Βουλή – αλλά από άλλα κέντρα εξουσίας, τους επιχειρηματίες των Μ.Μ.Ε. και τους διάσημους τηλεπαρουσιαστάς, τους Star της τηλεθέασης.
Οι άνθρωποι της εξουσίας χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν την εξουσία για την Δόξα, τον πλουτισμό, το Sex και τον προσωπικό ευδαιμονισμό των οικογενειών των και του συγγενικού και πολιτικού τους περιγύρου. Το τελευταίο πράγμα που τους απασχόλησε είναι η πολιτική εντιμότητα, το πολιτικό ήθος, η αγάπη για τον απλό άνθρωπο και αδύναμο πολίτη, για τον μη προνομιούχο Έλληνα.
Το ακράτητο πάθος της εξουσίας τους τυφλώνει σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν μπορούν να δουν την πραγματικότητα με αποτέλεσμα να οδηγήσουν το πολιτικό μας σύστημα στην χρεωκοπία και την οικονομία στην καταβαράθρωση. Για να αποφευχθεί το μοιραίο, χρειάζεται μιά Εθνική αφύπνιση. Τα ψέμματα έχουν τελειώσει, τα ωραία λόγια και οι υποσχέσεις δεν περνούν πια, η αδιαφορία και η αδράνεια ισοδυναμούν με γενική παρακμή. Μέτωπα καίρια, όπως οι διορισμοί στο Δημόσιο και ΔΕΚΟ, το ασφαλιστικό, το αγροτικό πρόβλημα, η ανεργία, η γραφειοκρατία, η διαφθορά και οι εν γένει διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να αντιμετωπισθούν έγκαιρα και χωρίς να υπολογίζεται το πολιτικό κόστος.
Και σε Πανελλαδικό επίπεδο πρέπει κάποτε να αφυπνισθούν οι εν ναρκώσει και ευνουχισμώ πολίται της χώρας από τον λήθαργο της αδιαφορίας, της έλλειψης ενεργητικότητος, του οχαδερφισμού, και να αρχίσει ένας αποφασιστικός, μακροχρόνιος και συνεπής αγώνας για κάθαρση και αναγέννηση της ελληνικής κοινωνίας, σε όλα τα επίπεδα.

Φίλε αναγνώστη/στρια,
ποτέ μην ξεχνάς και τις πιο κάτω σοφές ρήσεις του Ισοκράτη:
¨       
«Μεγάλο κακό είναι οι χειρότεροι να εξουσιάζουν και να κυβερνάνε τους καλύτερους».
¨       
«Από την εξουσία, ο πολιτικός να φεύγει όχι πιο πλούσιος, αλλά πιο δοξασμένος, γιατί ο έπαινος του λαού είναι καλύτερος από τα πλούτη».
¨       
Επίσης μην ξεχνάς ότι οι πολιτικοί – εξουσιασταί δεν λογοδοτούν ποτέ στην Δικαιοσύνη. Γι’ αυτούς ένα είναι το Δικαστήριο. Το Δικαστήριο του λαού, το οποίο όμως ποτέ δεν λειτούργησε αποδοκιμαστικά.





[1] Max Weber (1864-1920). Καθηγητής του Ρωμαϊκού και Εμπορικού Δικαίου, στα πανεπιστήμια του Βερολίνου, του Μονάχου, της Χαϊδελβέργης κ.ά.

Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

Π Α Ν Ο Σ     Κ Ρ Ι Κ Η Σ

Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Η
ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΗΔΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΒΙΟΥ

Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Ο Ι
ΔΟΛΟΣ – ΑΠΑΤΗ – ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ – ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ – ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΙΑ – ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ

Ε Κ Φ Α Υ Λ Ι Σ Μ Ο Σ  ΤΗΣ  Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Η Σ
ΚΑΙ
Ε Ξ Α Χ Ρ Ε Ι Ω Σ Η   ΤΩΝ   Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Ω Ν
ΕΥΝΟΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΚΧΥΔΑΪΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΡΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Μ Ι Α   Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Κ Η    Α Ν Α Δ Ρ Ο Μ Η
Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
ΚΑΙ
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Α΄
   ΠΟΛΙΤΙΚΗ  :    ΤΟ  ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ  ΤΗΣ  ΑΠΟΣΤΡΟΦΗΣ
                                     ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΗΔΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΒΙΟΥ
 ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ :    ΔΟΛΟΣ     –    ΑΠΑΤΗ     –     ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ      
                              ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ    ΚΑΙ     ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΙΑ

Π Ρ Ο Λ Ε Γ Ο Μ Ε Ν Α
Ζούμε σε μια περίοδο κατά την οποίαν η πολιτική έχει δοκιμασθεί ως θεσμός και αξία, απέτυχε παταγωδώς και απαξιώθηκε από το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων. Και τούτο, γιατί ιδία οι πολιτικοί μας, με λίγες εξαιρέσεις, από το 1981 οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική παρακμή και χρεοκοπία, στην πλήρη διάλυση και αποδιοργάνωση του κράτους, στην καταβαράθρωση του συστήματος των ηθικών και πνευματικών Αρχών και Αξιών που για δεκαετίες καθόριζαν τον τρόπο της συμπεριφοράς της Ελληνικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα η χώρα να έχει απωλέσει μερικώς το δικαίωμα της Εθνικής της Κυριαρχίας και ολότελα την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ανεξαρτησία χειρισμοί που ασκούνται από τα αδηφάγα και κερδοσκοπικά κέντρα εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τα κερδοσκοπικά και ανάλγητα Τραπεζικά συγκροτήματα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα αποφασίζει ελεύθερα και ανεξάρτητα για την οικονομική και κοινωνική της πολιτική, δεν θα διατηρεί αυτόνομη παρουσία στον διεθνή χώρο και παράλληλα δεν θα ασκεί ελεύθερα την κρατική εξουσία επί των υπηκόων της στα πλαίσια των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.
Γι’ αυτό εν προκειμένω τίθεται ενώπιον όλων μας το καίριο και πιεστικό ερώτημα:
Μπορεί η πολιτική σήμερα με εκείνους τους πολιτικούς μας, τους φθαρμένους και φαύλους, που έχασαν το κύρος και την υπόληψή τους, που ξέπεσαν στα μάτια των πολιτών και απαξιώθηκαν, με όσους  συνετέλεσαν στην καταβαράθρωση ολοκλήρου του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού συστήματος της χώρας, να έρθει εκ νέου στα επίπεδα παλαιοτέρων εποχών που τιμούσαν την πολιτική ιστορία του τόπου και παράλληλα να τιμήσουν και τη διαχρονική και την αναλλοίωτη αξία της;
Ευθέως απαντώ ναι, εφ’ όσον όμως εκ των προτέρων υπάρξουν ορισμένοι και συγκεκριμένοι απαραίτητοι όροι, γιατί ο πολιτικός με την πολιτική που ασκεί αναδεικνύεται ηγέτης όταν τις ιδέες τις μετουσιώνει σε πράξεις, τα οράματα σε κατακτήσεις της πολιτείας, όταν αλλάζει την αγχώδη και θλιβερή καθημερινότητα και την κάνει απτή, θετική και καλύτερη πραγματικότητα.
Ο πολιτικός πρέπει να δρα πριν απ’ όλα με τη σκέψη τι θα πει η συνείδησή του, η οποία οπωσδήποτε πρέπει να έχει κοινοποιηθεί και να λειτουργεί στο πλαίσιο των ευθυνών του. Πρέπει να συνδυάσει το απόλυτο με το σχετικό, το ατομικό αίσθημα με την κοινωνική ευθύνη, το ιδιωτικό με το δημόσιο συμφέρον, την ελευθερία με την κρατική εξουσία, τα προσωπικά αισθήματα με το δημόσιο χρέος, τις βραχυχρόνιες με τις ιστορικές προοπτικές. Από τη στάση αυτή επιβεβαιώνεται ή όχι ο πρωταγωνιστικός ρόλος του πολιτικού ή ο περιορισμός του σε έναν μίζερο ρόλο κομπάρσου.
Και για να μη μακρηγορώ, ως σημείο αναφοράς έχω το χρονικό διάστημα από το 1945 έως σήμερα, το οποίο χωρίζω χρονικά σε δύο μεγάλες περιόδους, που αποτελούν σταθμό στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδος. Η πρώτη αρχίζει από τον αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο και την μετακατοχική και μετεμφυλιακή Ελλάδα και η δεύτερη από την μεταπολίτευση – 1974 –, μέχρι σήμερα. Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί ανεξαρτήτως των ιδεολογικών και κομματικών τους σχέσεων που μετά τον εμφύλιο δημιούργησαν σημαντικό έργο και σφράγισαν με την παρουσία τους, τις πράξεις και ενέργειές τους και με την προσωπικότητα και το κύρος τους την συνολική πολιτική σκηνή, που ξεχώρισαν από τους άλλους, γιατί ήταν άνδρες εθνικού διαμετρήματος και εμβέλειας, ανώτεροι χρημάτων, πάσης υποψίας, με ήθος άψογο. Εργατικοί και ανιδιοτελείς.
Η όλη κατάσταση αλλάζει εκ θεμελίων από τη μεταπολίτευση και μετά, ιδία από το 1981 και ύστερα, κομματοκρατία, αναξιοκρατία, πελατειακές σχέσεις, προνόμια, κομματικός και όχι υγιής συνδικαλισμός, διαφθορά και διαπλοκή, φοροδιαφυγή και άλλες πληγές και συμφορές, οδήγησαν την Ελλάδα σε πλήρη αποδιοργάνωση του κράτους, ανάπτυξη ιδιοτελών σχέσεων και συναλλαγών μεταξύ των πολιτικών και των ψηφοφόρων, διόγκωση του δημόσιου τομέα, παρακράτος των συνδικαλιστών, κατάσταση μεγάλης ηθικής διαφθοράς, ολοκληρωτική χρεωκοπία του πολιτικού μας συστήματος, δηλαδή χρεωκοπημένα κόμματα, χρεωκοπημένα δημόσια οικονομικά, χρεωκοπημένη πολιτική και οικονομία, με αποτέλεσμα να απωλέσει η Ελλάδα μέρος της εθνικής της κυριαρχίας και ολότελα την πολιτική, κοινωνική και οικονομική της κυριαρχία, θέματα για τα οποία αποφασίζει η Ευρωζώνη, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και άλλα οικονομικά τοκογλυφικά συγκροτήματα.
Για όλα αυτά η ανησυχία μου και η αγωνία μου προεκτείνεται όταν συλλογίζομαι το σημερινό ξεχαρβάλωμα του συστήματος που μας οδήγησε στο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό χάος, στην πτώχευση, την ιδεολογική ασυναρτησία, την απουσία μιας πολιτικής και πνευματικής ελίτ, με σταθερές αρετές και καθαρό μυαλό, ικανή να κατευθύνει τον τόπο μας μέσα στο χάος που οδηγήθηκε και να το σώσει από την επελθούσα καταστροφή.
Ο πολιτικός οφείλει και πρέπει να θυσιάζει, για το κοινό συμφέρον, τον ιδιωτικό του βίο, την προσωπική του ευχαρίστηση και την απόκτηση πλούτου. Πρέπει να είναι έντιμος, ανιδιοτελής, οραματιστής, έργω και λόγω δημοκράτης, ενάρετος και βράχος ηθικής. Όχι καιροσκόπος, τυχοδιώκτης, κακόψυχος και εκδικητικός.
Ο πολιτικός πρέπει να οικοδομεί, να νομοθετεί και να εργάζεται για το κοινό καλό και συμφέρον και όχι για τα τοπικά συμφέροντα και τις πελατειακές του σχέσεις. Πρέπει να υπηρετεί με ειλικρίνεια και την Δημοκρατία και να μην είναι διαμεσολαβητής για ιδιοτελή ή άλλα συμφέροντα, αλλά να είναι και στην πρωτοπορία και καθοδηγητής του Ελληνικού λαού.

Σήμερα μπορούμε να πούμε με το βάρος αυτής της αναδρομής και της ιστορικής εμπειρίας, ότι η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» και «ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ», όχι άδικα και άκριτα τυγχάνουν της απαξίωσης του λαού, δίκαια ο ελληνικός λαός εκφράζει την έντονη απαρέσκειά του κατά της πολιτικής και των πολιτικών. Μάλιστα πρέπει να τονίσω εμφατικά ότι τα τελευταία σαράντα χρόνια της άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας από τα δύο κόμματα εξουσίας ΠαΣοΚ – Ν. Δ. –, δεν υπήρξαν πολιτικοί άνδρες που να θυσίασαν – όπως άλλοτε –, τον ιδιωτικό τους βίο, την προσωπική τους ευχαρίστηση και με βαρύτατο προσωπικό και ψυχικό κόστος, κινούμενοι μόνον από αγάπη για την Ελλάδα, τον άνθρωπο και την Δημοκρατία να δώσουν πολιτικές και κοινωνικές μάχες για ένα καλύτερο μέλλον. Μάχες για να εμβαθύνουν και να στερεώσουν τα βάθρα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας, με ένα από τα καλύτερα και πιο φιλελεύθερα Συντάγματα της Ευρώπης. Γι’ αυτό η σύγχρονη πολιτική μας ιστορία της τελευταίας σαραντακονταετίας όχι μόνο δεν υπήρξε γόνιμη, αλλά η πιο καταστροφική για την Ελλάδα από της ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα στον αφανισμό.